Bikkelhard, sprookjesachtige stranden & megadraken

Dag lieve iedereen,

Dit is alweer ons laatste reisverslagje van onze geweldige reis. We zitten nu op het vliegveld van Jakarta; klaar om weer naar huis te gaan met enorm veel mooie herinneringen, avonturen en goeie verhalen. We hebben nu genoeg tijd (moeten 10 uur wachten voordat ons volgende vliegtuig vertrekt), dus wordt een lang verslagje haha;)

De boot naar Gili Air was een stuk beter dan die van Bali. Het eiland is een rustige versie van Gili Trawangan met prachtige witte stranden en helder blauw water. Helaas heeft dit eiland maar 1 ATM......... En natuurlijk moesten wij pinnen, dus wij naar de ATM, zit er een hele groep op de trap voor de ATM te 'chillen'. We vonden het al raar dat dit een hangplek was, maar blijkbaar was de pinautomaat leeg en waren ze aan het wachten totdat het gevuld zou worden.. Dit kon een uur duren, een dag of een week. Na anderhalf uur wachten besloot de groep naar Lombok te gaan om te pinnen, maar wij vonden het wel een uitdaging om met 170.000 RP per persoon (ongeveer 14 euro) twee dagen te overleven. Een jongen vertelde ons over een heel goedkoop restaurant (alle gerechten kosten ongeveer 1 euro), dus daar hebben wij ontbeten, geluncht en avondgegeten:p We hadden zelfs wat geld over, waardoor we op onze laatste avond een cocktail en een Bintangetje konden drinken (Luxe!!).

Op Gili Air hadden we onze Rinjani Trekking geboekt (omdat we gelukkig later mochten betalen:P), we zouden 1 nachtje in Senaru slapen (dorpje in de bergen vlakbij de Rinjani) en daarna 3 dagen de berg op gaan. Tijdens de autorit naar Senaru toe hadden we een jongen (Martin) ontmoet die dezelfde trekking ging doen. In de guesthouse aangekomen, moest hij van de eigenaar bij ons op de kamer slapen (alles was volgeboekt). Gelukkig konden we het goed met elkaar vinden, maar wel een beetje raar haha. Die dag zijn we naar twee watervallen gegaan. Het was best een 'lange' tocht, waardoor we al konden oefenen voor de Rinjani:p. Bij de eerste waterval kwamen we drie ontzettend hillarische Russen tegen.. Het waren echt letterlijk apen (tussen alle wilde apen:P), vol met bruisende energie. Samen met hun en Martin zijn we naar de tweede waterval gegaan (wat echt ontzettend mooi was! Sowieso de mooiste die we in Indonesie hebben gezien; en we hebben er veeel gezien;)) 'S avonds zijn we met z'n allen een hapje gaan eten en Bintangs gaan drinken. Later op de avond was de eigenaar van onze guesthouse met zijn familie buiten hapjes aan het eten en vroeg of we er bij kwamen zitten. We kregen allemaal traditionele hapjes en thee, was een bijzondere ervaring!

De volgende dag begon de tocht. Vanwege het einde van de Ramadan was er nog geen porter en nog geen guide.. We konden dus nog niet vertrekken. Na 3 uur wachten bracht de eigenaar ons naar het beginpunt van de trekking en daar was 1 porter aanwezig (van de 3) en geen guide.. We moesten zelf maar vast beginnen en de guide en andere porters zouden later komen. De Rinjani is 3726m hoog en die zouden we helemaal tot de top beklimmen in 3 dagen. De eerste dag zou ongeveer 7 uur uren. In de eerste paar uren merkte we al gelijk dat dit een serieuze trekking was en geen recreatieve wandeling. Op onze allstars en vansjes gingen we samen met twee Canadezen, Martin en een Chinees het avontuur aan. Lies merkte echter in het begin al dat ze last kreeg van haar ademhaling. Hoewel het langzamerhand beter ging kostte het wel veel energie. Anita (de Chinees) gaf haar wandelstok aan lies zodat ze wat makkelijker naar boven kon. Het eerste deel bestond uit een rainforest en naar mate we hoger kwamen werd het steen/vulkaan- achtiger, waardoor we sneller weggleden. Na een lange eerste dag waren we eindelijk aangekomen bij Post 4. We zouden eigenlijk overnachten bij de 'rim', maar doordat we drie uur later zijn begonnen konden we i.v.m. sunset niet meer verder. De laatste meters waren erg zwaar voor lies omdat ze nu ook minder kracht in haar benen had terwijl we toen nog niet eens op de helft van de eerste dag waren. Uiteindelijk hebben we beiden dag een gehaald. We waren net op tijd voor de zonsondergang. We zaten hoog boven de wolken, waardoor de zonsondergang echt magisch was... Op een heuvel werden onze tenten opgezet door de porters. Het waren knusse tweepersoonstenten, met heerlijke dunne matjes (haha) en een slaapzak. De porters hadden tijdens de tocht hout gezocht en hadden een kampvuur voor ons gemaakt (het was namelijk behoorlijk koud!) en een ander kampvuurtje om eten voor ons te bereiden. Na een tijdje kwam de Guide en de andere porters er ook aan samen met drie franse meisjes. Het was een mooie avond bij het kampvuur onder een hemel vol met sterren (we hebben nog nooooit zo'n geweldig mooie heldere sprankelende sterrenhemel gezien). Later ging iedereen slapen, maar Jess wou haar broekje nog drogen bij het kampvuur, dus ging ze met de Guide en Porters nog thee drinken. Ze hebben haar veel nieuwe dingen geleerd en gezelligheid gebracht.

De tweede trekkingdag begon weer lekker vroeg. We werden om 5.30 gewekt voor ontbijt bij zonsopgang. Daarna begon de tocht verder naar boven. Lies merkte echter na een paar minuten al dat haar benen verzuurde, haar adem niet meewerkte en ze eigenlijk weinig kracht over had voor de tweede dag. Omdat ze dus niet meer kon en deels ook niet de groep steeds op wilde houden, omdat ze dan een paar minuten nodig had om bij te komen, besloot ze te stoppen. Met de drie franse meisjes zou ze naar beneden gaan, die sowieso diezelfde dag al naar beneden zouden gaan. Jess ging wel verder naar boven.

Lisa: Naar beneden was al een stuk makkelijker dan naar boven. Hoewel ik wel een paar kreeg onderuit ben gegleden kwam ik na weer 7 uur trekking naar beneden uitgeput aan bij het beginpunt. Het was een aparte dag om met drie franse meisjes naar beneden te gaan die wel aardig waren maar amper engels spraken en duidelijk liever in het frans met elkaar praatte. Samen zijn we naar het guesthouse gegaan waar we twee nachten ervoor hadden geslapen. Ik zou daar blijven tot jess de volgende dag terug zou zijn. Maaaaarr.. dit liep toch even net ietsje anders.. Aangekomen in Senaru waren alle verblijven vol. Zoveel verblijven zijn er namelijk niet en omdat de Ramadan net voorbij was gingen veel toeristen die dag naar Senaru om vervolgens de trekking te doen. Ik had geen keus dan met de franse meisjes een nachtje in Sengigi te blijven wat twee uur rijden was vanaf Senaru. Dat was al niet heel relaxt, maar zeker als je pinpas het niet doet en je 320.000 RP op zak hebt voor 2 dagen. Met de franse meisjes ben ik op zoek gegaan naar een verblijf in Sengigi, maar omdat zij graag 1 kamer voor 4 personen wilde, was dit eigenlijk onmmogelijk. Na nog 2 uur rond te hebben gereden in Sengigi op zoek naar een slaapplek, waren de franse meisjes er eigenlijk klaar mee. Omdat het luxe hotel waar we inmiddels waren een kamer voor 3 had en het voor mij te duur was, vroegen ze of het oke was als ze mij 100.000 RP zouden geven zodat ik zelf iets kon zoeken. Super lief dus dat ze mij zo achterlieten, maargoed prima, ik ging zelf wel iets zoeken. Ik ben teruggegaan naar een goedkoop homestay waar ik eerder hoorde dat ik een eenpersoonskamer voor 100.000 RP kon krijgen. Daar ontmoette ik de Duitse Matthias en de Amerikaanse Stef waarmee ik die avond ben gaan eten. Nadat ik Jess nog geprobeerd had te bereiken (onmogelijk natuurlijk boven op de berg), ben ik helemaal kapot mijn bedje ingedoken. De volgende dag ben ik naar het strand gegaan, wachtend totdat de eigenaar van ons homestay in Senaru of Jess zou bellen. Wat ik nog niet wist was dat Jess haar telefoon leeg was. Na meerdere keren zelf gebeld te hebben en iedere keer het antwoord kreeg 'ze zijn er bijna' of 'ze zitten in de auto', was het al bijna 5 uur en begon ik mij zorgen te maken. Wat als het nog een nacht zou duren om wat voor reden dan ook? hoe ga ik dat dan doen met (geen) geld?! Gelukkig werd ik eindelijk gebeld en het voelde zo goed om Jess weer te spreken!! Nu wist ik in ieder geval dat zij wist waar ik was en dat we elkaar weer konden meeten.

Jess: Nadat we Lies helaas achter moesten laten gingen we verder met de trekking. Bijna bij de Rim aangekomen kwam ik de 3 Russische jongens weer tegen, die al springend en dansend de berg op walsten (wat een helden!). Na 30 minuten kwamen we bij de Rim aan. Het uitzicht was waanzinnig!! Je keek uit over de lake met de Baru vulkaan in het midden omringt door de Rinjani, waauuw! We moesten 2.5 uur bergafwaarts om bij de lake te komen. De groep bestond uit ervaren hikers en op mijn vansjes kon ik ze aardig goed bijhouden. Bij de lake aangekomen ging de Guide en de porters een vuurtje maken om voor ons te koken en wij gingen ondertussen naar de hotspring. Daar kwam ik de Russen weer tegen en moesten helaas afscheid nemen, omdat zij de twee-daagse trekking deden en weer naar beneden gingen. De hotspring was veelste fijn, waardoor we allemaal even geen zin meer hadden om verder te wandelen. Gelukkig hadden we drie uurtjes lunch en chill tijd bij de lake, om even bij te komen. De groep werd inmiddels steeds hechter, omdat je best een heftige tocht met elkaar deelt en diepe gesprekken voert. Na de chilltijd, moesten we toch echt weer de berg op. Dit keer was het best wel bikkelen, omdat je moest klimmen (voelde me net een aap op mn handen en voeten:P), het was stijler en je glipte makkelijk weg. Maar eenmaal op bestemming boven de wolken was het prachtig! We sliepen voor de summit met uitzicht over de lake, Baru en andere delen van de Rinjani. Het was pas 4 uur (ja de groep hield de pas erin:P) dus konden we even chillen voor het avondeten. Martin en Andrey gingen voor iedereen stokken zoeken voor de volgende dag, zodat het laatste stukje naar de top wat makkelijker was. Na het avondeten gingen we bij het kampvuur sterren kijken (echt fantastisch!!), kletsen en bijkomen van de lange dag. Ik heb zelfs een vallende ster gezien! (Hoewel het Canadese meisje er al 5 had gezien haha). We gingen op tijd slapen, want de volgende dag moesten we om 2 uur 'sochtends op voor het laatste deel naar de top.
Om twee uur werden we dus gewekt, ik werd wakker met onzettende spierpijn en was aan het snotteren. Dit zou nog een laaaange dag worden.. We kregen koekjes en thee als ontbijt en de tocht begin. In het donker, met een zaklamp en een zelfgemaakte wandelstok gingen we dan. Het was echt het zwaarste wat ik in mijn leven heb gedaan denk ik zo. Je kon niks zien en de grond wisselde van steen, naar los zand, naar as, naar weetikwelnietallemaal;) Het was echt een megazware tocht. Ik heb wel 100 keer tegen mezelf gezegd dat ik niet meer kon en daarna dat ik dit echt wilde, dus door moest gaan. Het laatste stukje was hel. De guide zei al: iedereen denkt dat het nog maar 30 minuten is, maar in werkelijkheid duurt het 1.5 uur. En hij had gelijk... Het was ZO stijl en de grond bestond uit allemaal losse stenen en zand, waardoor je letterlijk 1 meter naar boven stapte en weer een halve meter naar beneden gleed. De rest van de groep was al een stukje verder gelopen dan ik, want ik had af en toe een momentje rust nodig, dus ben ik met 2 random Guides naar boven gegaan met reggae muziek uit hun telefoon:p. Toen de zon opkwam was ik op 2/3 van het laatste stukje, maar men wat was dat zwaar. Moest echt een paar stappen zetten, stoppen, ademhalen en weer doorgaan.. Maaaaaar ik heb de top bereikt!! Wat gaf dat een geweldig gevoel zeg! Echt een overwinning :D (Held op vans:P) Iedereen had het ijskoud op de top, maar ik had het gewoon warm van blijdschap en enthousiasme! De groep was er al 45 minuten, en bevroren, dus bleef ik met twee guides kletsen (want ik wou nog echt niet naar beneden!) en van het uitzicht genieten. Toen het licht was zag ik pas wat een tocht ik had afgelegd, als ik dat moest doen terwijl het licht was, weet ik niet of ik dat had gedurft. Het was megastijl, sommige stukken waren small, waardoor je makkelijk van de berg af kon vallen als je een stap verkeerd zette. De terugweg naar de basecamp was pittig, omdat je steeds naar beneden glijd. Eenmaal aangekomen bij de basecamp kregen we een lekker ontbijten. We genoten allemaal van onze overwinning (niemand geloofde dat ik nog nooit echt heb gehiked) en moesten daarna 5 uur bergafwaarts naar een dorpje waar ze ons kwamen ophalen. Deze 5 uur duurde echt eeuwen, ik gleed constant uit, heb 100 koprollen en salto's gemaakt, ben door het gras gegleden en moest echt elke keer weer 'alle moed bijelkaar verzamelen'. Eindelijk kwamen we aan in Senaru, waar Lies zou zijn. Maar ze was dus in Sengigi. We zouden naar Kuta Lombok gaan na deze trekking, dus besloten we Lies op te halen in Sengigi en door te gaan naar Kuta Lombok. Martin ging met ons mee..

Om 22uur kwamen we in Kuta aan, de taxichauffeur wou ons wel naar een hostel brengen, maar alles zat vol. We zijn echt veel hostels afgegaan, maar letterlijk alles zat vol. Zelfs de hostels in the middle of nowhere net buiten Kuta:S We waren alledrie echt kapot (een nachtje op het strand zat er dit keer echt niet in), dus de beste oplossing was om naar het dichtsbijzijnde plaatsje te gaan, om daar te overnachten. Dit werd Praya; een stad waar niks is, behalve de airport en wat hotels. We konden terecht bij een luxe hotel voor best weinig, dus besloten dat te doen. Na een heerlijke douche (Jess had 4 dagen niet gedouched) vielen we alledrie als een blok ik slaap.

De volgende dag werd Jess al vroeg wakker en besloot wat hostels af te bellen in Kuta. Alles zat vol, maar gelukkig was er 1 hostel met een cancelation, dus konden we daar terecht (jeeej!). Nadat we zijn gesetteld zijn we op zoek gegaan naar een Komodotrip, want we wilden dit nog echt graag doen. Uiteindelijk hebben we een 5 daagse boottrip via de eigenaar van ons hostel geboekt voor de volgende dag. 'Savonds waren we bij een leuk tentje eten (full moon) en kwam er een jongetje armbandjes verkopen. Het was echt een schatje, kon supergoed engels en was totaal niet verlegen! We boden hem aan om bij ons te zitten en mee te eten (hij had alleen witte rijst op als ontbijt). Het was een genot om hem te zien genieten van zijn Mie Goreng, sprite en mixed juice. Hij wou heel graag met ons surfen, dus hadden we beloofd om hem te meeten als wij terug waren van de Komodotrip.

De eerste dag van de Komodotrip bestond uit reizen (haha). We werden om half 8 'sochtends opgehaald om naar Sengigi te gaan. Daar moesten we 2 uur wachten, voordat we een briefing kregen. We hadden 3 Spanjaarden, twee Tjechen en twee Duitsers ontmoet. Ineens kwam er eenstroom van 100 man. Voor een boot van 20 personene (????). Bij de briefing bleek al snel dat er 1 boot voor 20 man was en 1 boot voor de rest. IE-DE-REEN was boos. Logisch want iedereen had betaald voor een boottrip op een kleine boot. De spanjaarden begonnen ineens een lijst in de hoop dat ze een beetje konden sturen wie er op de kleine boot zou komen. Wij, de tsjechen, de duitsers, een engelse en nog een paar andere zaten samen in 1 bus, dus er was hoop haha. Hoewel het hier eerst zien dan geloven is, zaten wij inderdaad met 20 man op de kleine boot en de andere 150 (inmiddels) op de grote boot voor eigenlijk 80 man (!). Achteraf hoorde we dat de grote boot te vol was en de motor kapot was gegaan, ergens op een eiland in komodo. Ze moesten dus kleine boten sturen om mensen er af te halen).

De boottrip was geweldig!! We zijn op verschillende onbewoonde eilanden geweest (eentje was echt onbeschrijfelijk adembenemend mooi..), we hebben gesnorkeld, gezwommen, een waterval gezien, een bergje beklommen voor een prachtige 'view', een meer tusssen de bergen bezocht, wilde aapjes (en andere wilde dieren) gespot, een mega-grote vis (Baracuda) gevangen en gegeten en de laatste dag kregen we de drie kakelverse kippen die ineens achter op de boot waren verdwenen voorgeschoteld. We hebben elke dag de zonsopgang en zonsondergang vanuit de boot gezien, en elke avond een prachtige sterrenhemel (lucky us). Het was echt zo'n bijzondere ervaring om een week te 'wonen' op een zeilboot. Echt weer back to the basics (zoals bij de Rinjani). Zonder douche, op dunne ongewassen matrasjes slapen, en het dek is zowel de eettafel, als je stoel, als je bank en je bed. Ge-wel-dig!!! We hebben komodo's gezien op 2 eilanden (die beesten zijn HUGE!) en zelfs een babykomodotje. Gek feitje: ze hebben 2 piemels en drie ogen:P.
De groep was heel varierend, maar leuk! Je zit 5 dagen lang 24/7 op elkaars lip, waardoor je heel close wordt met mensen. Wij hadden dat met name met de twee Duitse jongens (Toni en Matthias), het was echt lachen, gieren, brullen. En we hebben elkaar's talen volkomen uitgelachen:p.

Na 5 fijne dagen op de boot kwamen we aan in Labuan Bajo (Flores), we zouden nog 1 nacht op de boot blijven, want wij zouden de volgende dag weer terug naar Lombok gaan. Natuuuurlijk was er iets mis met onze ticket, waardoor we wat geode hadden. Na wat belletjes, boze gezichten, bleken wij toch gelijk te hebben en konden we met onze bootguide terug (hij ging ook naar Mataram). We voelde ons vies na 5 dagen niet douchen, veel zout water, zand en zonnebrand, en wilde graag douchen. We hadden het geniale idee om bij een hostel te douchen. Het eerste hostel aan wie we het vroegen zat helaas vol.. Lies wou verder kijken, maar Jess zag een jongen met een lonely planet bij zijn hostelkamer zitten en vroeg of we bij hem konden douchen. Dit was de raarste vraag die we ooit hadden gesteld aan een vreemde haha, maar het mocht!!! Het was de beste douche in tijdennn:p We owned de jongen (Tom) een biertje, dus gingen we samen met twee anderen van de boot een biertje drinken. Later schoven de Duitse jongens aan. Na 5 dagen rijst en noodles, hadden we zin in westers eten, dus gingen we voor pizza! 'savonds om 8 uur kwam de hele bootgroep nog bijelkaar om samen een drankje en dansje te doen. Op de terugweg (inmiddels al veeeelste laat) kwamen we langs een kraampje en hebben we de lekkerste vis EVER gegeten! Vers van de barbeque!

De volgende dag vertrokken we vroeg naar Lombok. De reis zou 24 uur duren (Ferry's, bussen, bemo's) en we hebben echt hele lieve locals ontmoet, die ons steeds eten aanboden. We waren bijna de enige toeristen, dus werden veel aangestaard en aangesproken. Dankzij onze guide die ons op sleeptouw nam, was het een lange, maar vrij makkelijke reis.

De laatste twee dagen hebben we gechillt op het strand, scootertje gehuurd en naar een prachtig strandje bij Kuta Lombok gereden, locals ontmoet en mee gechillt; dus lekker ontspannend en he-le-maal niks. Gisteravond (onze laatste avond helaas), kwamen we Tom (dat kleine jongetje) op straat tegen toen we een hapje wouden eten. Wat waren we blij om elkaar te zien!!! We vroegen of hij meeging en trakteerde hem op een feestmaal. We beloofde hem een pakketje op te sturen als we terug in Nederland zijn, met allemaal Nederlandse dingetjes. Het afscheid was dubbel, het was leuk om hem weer te zien, maar heel moeilijk om hem weer achter te laten.....

Vandaag zijn we naar praya gegaan, en zijn vanuit daar naar Jakarta gevlogen. Over 6.5 uur vliegen we weer terug naar Nederland (met een tussenstop in Abu Dhabi). Deze 5 weken zijn echt gevlogen!! We hebben echt een fantastische tijd gehad en ervaringen om NOOIT meer te vergeten..

Tot snel!!

Liefs vanuit Jakarta